شب ها قبل خواب گل های گلدون رو آب میداد همزمان لالایی میخوند تا دلبر خوابش ببره :
لای لای نه مامی ژیانم
من وینه ی باخه وانم
به دل چاودیریت ده که م
بخه وه ده ردت له گیانم
هه ی لایه لایه لایه
هی لای لایی
کَسِم لای کَسِم لای
گیانم لای
گلم لای
هناسم لای
.
.
.
.
.
.
+کَسِم لای گیانم لای
باوانم لای
اشکان ارشادی
لالاییش کردیه ، هناسم ها.!
راستی می خواستم ازت بپرسم چقدر مامانی هستی؟ من که آآآآآآآ آه اوووووه وه که خیلی چوخ چوخ. البته نه اونجوری که بگی ها. من مامانم عمرمه ، حاصل؛ حاصل ؟!! وایسا ببینم من حاصل اونم یا اون حاصل منه! ؟
برای یه مرد افت داره؟ بگه من ( این من رو ضربه ای بخوان ، مممَ ن ) تصمیمی ندارم آخه مادرم باید بگه!
اَی آقا تونَم ، دیه مردی شدیا!
هرچه آنا بگه ، تمام.
چطوره گندم ، انشاءالله بچه‌های آیندت همینجوری دربیایند.
مادرم که میگه : خیلی ازت راضیم ، غصه اداری نشدن و اینها رو نخور. دعای نیکت می‌کنم چون خیلی ازت راضیم.
گندم ، من بجز احترام یا کار منزل کار دیگری براش نکردم. قربان صدقه و تعریف و تمجید هم در حقیقت کاری نیست ، البته همیشه روراست بودم ها ، چاخان الکی هم نکردم.
گندم نیستی ، اصلا اون نیستی ؟
من با همه‌ی گیر و گرفتها ، هستم. الان این همه ، خودم رو لوس کردم تا تو بخندی. (خوب حالا ، دو دست بالا بگو : اَی باریکلا )
ارتباط برقرار کردن بخدا سخته ، من دهه شصتی ولی بچه‌های اینجا خیلی از من کوچکترند. نمیدانم چه بنویسم در جوابشان!
شاید اینجاها جای من نیست.
اینستا ، مال خودم نیست وگرنه دنبال می کردم.
خلاصه گندم ، زردآفتابی موفق باشی.
باز شب از نیمه گذشت و دل من خواب نرفت ... :)